Πώς μας επηρεάζει το περιβάλλον μας;

Photo by Josh Willink on Pexels.com

Με ποιο τρόπο το περιβάλλον που ζούμε επηρεάζει τη φυσιολογία μας αλλά και την ψυχολογία μας; Η σχέση μας με τη φύση είναι έμφυτη και είναι γνωστή ως «Βιοφιλία». Η ψυχολογική ανάγκη μας για σύνδεση με τη φύση επηρεάζει τις κοινωνικές μας σχέσεις, την ευεξία, αλλά και την παραγωγικότητά μας. Όμως η μετακίνηση των ανθρώπων από τα αγροτικά στα αστικά περιβάλλοντα, σε όλο τον κόσμο, τα τελευταία 200 χρόνια έχει συμβάλει σημαντικά στην αποσύνδεση του ανθρώπου από το φυσικό του περιβάλλον. Τα αποτελέσματα αυτής της αλλαγής  είναι ορατά σε όλες τις ηλικιακές ομάδες. Σημαντικότερο, όμως, πρόβλημα αποτελεί για τους ηλικιωμένους, οι οποίοι όχι μόνον δεν είναι σε ικανοποιητικό βαθμό ενεργητικοί μα και δεν ασκούνται συστηματικά. Εγκλωβισμένοι στα στενά περιθώρια ενός αστικού περιβάλλοντος περνούν μεγάλα χρονικά διαστήματα σε κατάσταση  ακινησίας μέσα σε κλειστούς εσωτερικούς χώρους, μακριά από τη φύση και δε χαίρονται την άσκηση στην ύπαιθρο. Κι αυτό έχει ιδιαίτερα αρνητικά αποτέλεσμα για την υγεία τους.

Οι περισσότερες μελέτες, που έχουν πραγματοποιηθεί σε αυτόν τον τομέα, φαίνεται να υποστηρίζουν ότι η έκθεση στο φυσικό περιβάλλον έχει τονωτικές επιδράσεις στην υγεία, όπως γρηγορότερη ανάρρωση από εγχειρήσεις. Παράλληλα μελέτες έχουν καταδείξει πως η παραμονή στην ύπαιθρο συνδέεται με μακροχρόνια οφέλη στην υγεία, ειδικά των ηλικιωμένων οι οποίοι συχνά εμφανίζουν ανεπάρκεια Βιταμίνης D, η οποία με τη σειρά της σχετίζεται με χρόνιες ασθένειες. Προβλήματα σωματικής και ψυχικής υγείας όπως οι καρδιοπάθειες, οι ασθένειες των οστών ή η κατάθλιψη και η πρόωρη άνοια μπορεί να σχετίζονται με περιορισμένη παραμονή στην ύπαιθρο. Έχει βρεθεί, για παράδειγμα, ότι η φυσική δραστηριότητα, σε μεγάλο δείγμα πληθυσμού, σχετίζεται με υψηλότερα επίπεδα βιταμίνης D σε ηλικιωμένους. Μία λύση σε αυτό το πρόβλημα αποτελεί η φυσική δραστηριότητα και άσκηση σε εξωτερικούς χώρους, η οποία συνδυάζει τόσο φυσικά όσο και ψυχικά οφέλη (πχ η βελτίωση της κατάθλιψης και της υγείας των οστών) καθώς οι συμμετέχοντες έχουν συγχρόνως τα οφέλη της άσκησης και της Βιταμίνης D.

Πολλές μελέτες έχουν επιβεβαιώσει τα θετικά οφέλη από την άσκηση στην ύπαιθρο, τόσο στη φυσική υγεία όσο και στην ευεξία. Όσοι ασκούνται σε εξωτερικούς χώρους μπορούν να απολαμβάνουν την άσκηση περισσότερο, να ασκούνται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και πιο συχνά και να ωφελούνται από την κοινωνική αλληλεπίδραση, που παρέχεται στην ύπαιθρο. Αυτές οι παράμετροι είναι ιδιαίτερα σημαντικές για τους ηλικιωμένους, όμως δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι η άσκηση στη φύση ενδέχεται να δημιουργεί ένα επιπλέον άγχος λόγω ύπαρξης
λειτουργικών περιορισμών στην κίνηση, αλλά και λόγω του φόβου των πτώσεων. Επίσης ο τόπος κατοικίας ίσως να μην διευκολύνει, καθώς ενδέχεται να μην υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε ένα ασφαλές περιβάλλον για άσκηση. Δυστυχώς ένα κενό ανάμεσα στις ατομικές ικανότητες και στα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος είναι πιθανό να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα για τη φυσική δραστηριότητα και την άσκηση σε εξωτερικούς χώρους.

Παράγοντες που σχετίζονται με την υγεία σε συνδυασμό με περιορισμούς στο περιβάλλον μπορεί να περιορίζουν τις δραστηριότητες στην ύπαιθρο. Ο φόβος των ηλικιωμένων να κινηθούν στην ύπαιθρο είναι υπαρκτός και, σύμφωνα με τις μέχρι τώρα μελέτες, πιο πιθανός στις γυναίκες. Και αυτός ο φόβος σχετίζεται με ανησυχία για την υγεία, με φόβο για πιθανή πτώση ή ανησυχία για εγκληματική ενέργεια. Επίσης οι έρευνες δείχνουν ότι ο φόβος αυτός σχετίζεται με χαμηλό κοινωνικοοικονομικό επίπεδο και την παρουσία προβλημάτων υγείας. Τελικά όμως ενδέχεται να οδηγήσει σε περιορισμό της φυσικής δραστηριότητας που μπορεί με τη σειρά της να οδηγήσει σε περιορισμό των φυσικών ικανοτήτων.

Παρόλα αυτά είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι ο συνδυασμός άσκησης και παραμονής στη φύση είναι σημαντικός για την υγεία και να επιλέγουμε τρόπους άσκησης, που μας δίνουν αυτή τη δυνατότητα. Ένας περίπατος δίπλα στην θάλασσα ή σε ένα πάρκο, ακόμα κι αν αυτοί οι χώροι περιλαμβάνονται σε αστικές περιοχές, είναι ιδανικές επιλογές άσκησης για την τρίτη ηλικία. Επίσης το κολύμπι είναι μια άσκηση που συνδυάζει με θαυμάσιο τρόπο αυτές τις δύο παραμέτρους. Τα υπαίθρια πάρκα άσκησης που υπάρχουν σε αρκετούς δήμους είναι επίσης μία επιλογή, που παρέχει αρκετές δυνατότητες. Σε ορισμένες χώρες έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους πάρκα άσκησης ειδικά για ηλικιωμένους, τα οποία σχεδιάζονται λαμβάνοντας υπόψιν τις απαιτήσεις αυτής της ηλικιακής ομάδας.

Παράλληλα, σε περίπτωση που διαπιστώσουμε ότι ο φόβος για την ύπαιθρο είναι υπαρκτός, θα πρέπει να βρούμε τρόπους να τον ελέγξουμε και να τον περιορίσουμε. Η επιλογή ενός οργανωμένου τύπου άσκησης στην ύπαιθρο είναι ίσως μία λύση, σε αυτό. Βέβαια μπορεί να συμβάλει και η ύπαρξη χώρων κοντά στον τόπο κατοικίας που είναι σωστά οργανωμένοι, καθώς έτσι περιορίζουν το φόβο και παρέχουν ασφάλεια. Η ένταξη επίσης σε κάποια ομάδα άσκησης ή υπαίθριων δραστηριοτήτων, όπου υπάρχει επίβλεψη ειδικών, μπορεί να μειώσει τον φόβο αλλά και τους κινδύνους, ενώ συγχρόνως να συμβάλει θετικά μέσω της ένταξης σε ομάδα και της κοινωνικοποίησης.

Τα μέχρι τώρα δεδομένα αποδεικνύουν ότι η παραμονή στην ύπαιθρο σε συνδυασμό με τη σωματική δραστηριότητα συμβάλουν στην καλύτερη υγεία και μακροζωία με πολλαπλά σωματικά και ψυχικά οφέλη βελτιώνοντας την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής σε όλες τις ηλικίες και ιδιαιτέρως στα ηλικιωμένα άτομα.

Αναφορές
Thompson Coon J1, Boddy K, Stein K, Whear R, Barton J, Depledge MH.  Environ Sci Technol. (2011) Does participating in physical activity in outdoor natural environments have a greater effect on physical and mental
wellbeing than physical activity indoors? A systematic review. Environ Sci Technol. 2011 Mar 1;45(5):1761-72.Kerr J, Sallis JF, Saelens BE, et al. Outdoor physical activity and self rated health in older adults living in two regions of the U.S. Int J Behav Nutr Phys Act. 2012;9:89. Published 2012 Jul 30

Πως η άσκηση βοηθάει στην αντιμετώπιση του άγχους.

Συντάκτης: Ειρήνη Νταντούτη

Πολλά έχουν γραφτεί για το ρόλο της άσκησης στη μείωση του άγχους ο οποίος φαίνεται να είναι σημαντικός. Παρόμοια οι προσωπικές εμπειρίες των περισσότερων από εμάς συμφωνούν με αυτή την διαπίστωση, αφού συνήθως η συμμετοχή μας και μόνο σε μία δραστηριότητα που απαιτεί κίνηση μας αποφορτίζει από το άγχος πολύ γρήγορα. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι μέτριας έντασης άσκηση για 20 λεπτά τρεις φορές την εβδομάδα μπορεί να βελτιώσει την ανοχή στο άγχος μετά από μόλις 2 εβδομάδες.

push-ups-888024_1920

Που οφείλεται όμως αυτό;

Έχουν αναπτυχθεί αρκετές θεωρίες για να εξηγήσουν πώς η άσκηση μπορεί να μειώσει την ευαισθησία ενός ατόμου στο άγχος αλλά και την κατάθλιψη. 

Πρώτον φαίνεται ότι η άσκηση βοηθάει το σώμα να προσαρμοστεί ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίζει καλύτερα το άγχος. Αυτό συμβαίνει γιατί η σωματική δραστηριότητα αποτελεί και η ίδια μια επιβάρυνση για τον οργανισμό, απαιτεί προσπάθεια και αναγκάζει το σώμα να προσαρμοστεί στις επιπλέον απαιτήσεις. Η συχνή επιβάρυνση μέσω της άσκησης ενδέχεται να βοηθήσει το σώμα να αντιμετωπίζει καλύτερα το άγχος γενικότερα.

Δεύτερον, ο ρόλος της άσκηση στη μείωση του άγχους σχετίζεται και με τους νευροδιαβιβαστές. Οι νευροδιαβιβαστές είναι χημικές ουσίες μέσα στον οργανισμό που είναι υπεύθυνες για την επικοινωνία μεταξύ των εγκεφαλικών κυττάρων. Μια δημοφιλής θεωρία αναφέρει ότι η μείωση του επιπέδου ορισμένων νευροδιαβιβαστών στον οργανισμό, όπως για παράδειγμα της σεροτονίνης , ενδέχεται να παίζει σημαντικό ρόλο στην δημιουργία και τη διατήρηση της κατάθλιψης και των διαταραχών άγχους. Πολλά γνωστά αντικαταθλιπτικά φάρμακα πιστεύετε ότι ενεργούν ισορροπώντας τα επίπεδα νευροδιαβιβαστών. Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι η άσκηση ενδέχεται να είναι μια μη φαρμακευτική μέθοδος ισοδύναμη με παρόμοια φαρμακευτικά σκευάσματα.

Μία τρίτη εξήγηση για την προστατευτική δράση της άσκησης επικεντρώνεται στην αξία της δραστηριότητας. Η αποφυγή είναι μια βασική ιδέα στις διαταραχές άγχους. Για παράδειγμα άτομα που αντιμετωπίζουν κρίσεις πανικού αποφεύγουν την αίσθηση του φόβου ( αυξημένη καρδιακή συχνότητα, ζάλη, δυσκολία στην αναπνοή) και κατά συνέπεια αποφεύγουν όλες τις καταστάσεις στις οποίες έχουν βιώσει στο παρελθόν αυτή την αίσθηση. Ένας τρόπος να αντιμετωπιστούν οι διαταραχές άγχους είναι να αντιμετωπιστεί η τάση αποφυγής βοηθώντας τα άτομα να επιστρέψουν σε λειτουργικές δραστηριότητες και να αντιληφθούν ότι μία κατάσταση μπορεί να είναι ασφαλής και να τους προσφέρει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από ότι πίστευαν.

Επιπλέον όταν η άσκηση γίνεται με παρέα συνυπάρχουν όλα τα οφέλη που αναμένουμε από την κοινωνική επαφή και την διασύνδεση με άλλα άτομα. Αυτό συμβαίνει είτε η άσκηση είναι δομημένη σε μεγάλη ομάδα, είτε απλά έχουμε ένα άτομο με το οποίο γυμναζόμαστε μαζί.

Είναι προφανές ότι σε περιπτώσεις που πληρούν τα κριτήρια διάγνωσης κάποιας ψυχικής διαταραχής άγχους είναι απαραίτητη η αντιμετώπιση από ειδικό ψυχικής υγείας. Γίνεται όμως εύκολα κατανοητό ότι ακόμα και όταν η κατάσταση είναι σοβαρή και χρειάζεται θεραπευτική παρέμβαση η άσκηση μπορεί να δράσει συμπληρωματικά και να μειώσει το χρόνο θεραπείας προσφέροντας καλύτερη ποιότητα ζωής.

Βιβλιογραφία

Exercise for Mood and Anxiety , Michael W Otto, and Jasper A. J. Smits

Η σωματική άσκηση στην πρόληψη της άνοιας

Photo by Edu Carvalho on Pexels.com

Η άνοια είναι μία ασθένεια που περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα νευροψυχιατρικών ιατρικών καταστάσεων που επηρεάζουν την μνήμη, τις εκτελεστικές λειτουργίες, την συμπεριφορά αλλά και την ικανότητα εκτέλεσης καθημερινών λειτουργιών. Τα ποσοστά εμφάνισής της συνεχώς αυξάνονται ακολουθώντας την αύξηση του προσδόκιμου ζωής (Prince,et.al,2016). Η ανάπτυξη της ασθένειας είναι προοδευτική και ξεκινά πολύ πριν από την κλινική εμφάνιση της νόσου. Για το λόγο αυτό τα τελευταία χρόνια υπάρχει σημαντικό ενδιαφέρον όσο αφορά την πρόληψης της. Διάφορες στρατηγικές έχουν προταθεί, με την σωματική άσκηση να αποτελεί ένα σημαντικό μέσο πρόληψης της άνοιας. Παρακάτω παρουσιάζονται συνοπτικά οι μέχρι τώρα έρευνες στον τομέα αυτό.

  1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

            Η άνοια περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα νευροψυχιατρικών και ιατρικών καταστάσεων και χαρακτηρίζεται από ελλείμματα που παρεμβαίνουν στην καθημερινή ζωή. Το πιο συνηθισμένο είδος άνοιας είναι η νόσος Αλτσχάιμερ ή οποία αποτελεί περίπου τα δύο τρίτα όλων των περιπτώσεων άνοιας . Το σημαντικό είναι ότι τόσο η νόσος Αλτσχάιμερ όσο και η άνοια που οφείλεται σε άλλους παράγοντες ξεκινούν πολύ πριν την κλινική εμφάνιση της νόσου και παρουσιάζουν αργή εξέλιξη, αυτό δίνει την ευκαιρία της ανάπτυξης μεθόδων για την έγκαιρη διάγνωση και την πρόληψη της νόσου.(Rakesh,et.al,2017)

            Παράγοντες κινδύνου που έχουν έως τώρα αναγνωριστεί και συνδέονται με την ανάπτυξη της άνοιας, σχετίζονται με γενετική προδιάθεση ή  με τον τρόπο ζωής . Σε αυτούς περιλαμβάνονται το κάπνισμα, η παχυσαρκία κατά τη μέση ηλικία, η φυσική αδράνεια, το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, ο σακχαρώδης διαβήτης , η υπέρταση και η μείζων καταθλιπτική διαταραχή (Rakesh,et.al,2017). Αντίστοιχα με τους παράγοντες κινδύνου έχουν προταθεί στρατηγικές για την πρόληψη της άνοιας . Από τις μη φαρμακευτικές μεθόδους πρόληψης της άνοιας σημαντική είναι η συμβολή της φυσικής δραστηριότητας και της σωματικής άσκησης.

α. Ρόλος της άσκησης στην πρόληψη της άνοιας

            Οι μέχρι τώρα έρευνες δείχνουν ότι η σωματική άσκηση μπορεί να βελτιώσει τις γνωστικές ικανότητες στους ηλικιωμένους με κανονική γνωστική λειτουργία αλλά και σε άτομα με διαφορετικού βαθμού γνωστικής ανεπάρκεια. Τα οφέλη της σωματικής άσκησης έχουν σχετιστεί τόσο με την αερόβια όσο και με την άσκηση με αντιστάσεις σε μελέτες που έχουν γίνει σε ανθρώπους αλλά και σε ζώα. Ένας μεγάλος αριθμός ερευνών φαίνεται να υποστηρίζει θερμά την άποψη ότι τα φυσικά δραστήρια άτομα εμφανίζουν μειωμένο κίνδυνο γνωστικών ελλειμμάτων (Sofi,etal,2011) αλλά και άνοιας (HamerandChida,2009).

            Παρόμοια είναι και τα αποτελέσματα μακροχρόνιων ερευνών όπως η έρευνα Ladis (Verdelho,et.al, 2012), μία έρευνα που διήρκεσε τρία χρόνια, μελέτησε 639 άτομα ηλικίας από 69-79 ετών και επιβεβαίωσε ότι η φυσική δραστηριότητα μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης γνωστικών ελλειμμάτων, κυρίως την αγγειακή άνοια σε ηλικιωμένα άτομα και η μελέτη Rotterdam Study (DeBruijnet.al, 2013) η οποία διήρκεσε 14 χρόνια, συμπεριέλαβε 4406 άτομα ηλικίας 61-97 ετών και διαπίστωσε ότι υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στη φυσική δραστηριότητα και τα περιστατικά άνοιας.

            Αρχικά έμφαση δόθηκε στην μελέτη της σχέσης της αερόβιας άσκησης με την εκτελεστική λειτουργίας (Antunes et.al,2015) η οποία βρέθηκε ότι είναι θετική , ενώ μια  πρόσφατη έρευνα σχετικά με την επίδραση της αερόβιας άσκησης στη γνωστική ικανότητα απέκλεισε το ενδεχόμενο η βελτίωση που παρατηρείται να οφείλεται σε φαινόμενο placebo (Stothart,et al,2014). Παρόλα αυτά μια μετα-ανάλυση των  Hindin and Zelinski (2012) έδειξε ότι η αερόβια άσκηση έχει μόνο μέτρια επίδραση στις εκτελεστικές λειτουργίες και στη μνήμη. Παράλληλα ένας σημαντικός αριθμός ερευνών συνέδεσαν την άσκηση με αντιστάσεις με την πρόληψη της άνοιας. Πιο συγκεκριμένα οι (Liu-Ambrose,et al.,2011) έδειξαν ότι η άσκηση με αντιστάσεις δύο φορές την εβδομάδα έχει θετική επίδραση στη λειτουργική πλαστικότητα και την αναστολή απόκρισης στο φλοιό. Ταυτόχρονα η επίδραση αυτή συμπληρώνει την επίδραση της αερόβιας άσκησης στους ηλικιωμένους όπως αυτή έχει βρεθεί σε προηγούμενες έρευνες.

            Επίσης άλλη έρευνα έδειξε ότι 12 μήνες προπόνηση δύναμης μία ή δύο φορές την εβδομάδα είναι ωφέλιμη για τις εκτελεστικές λειτουργίες και την αντίληψη καθώς και για την επίλυση συγκρούσεων σε ηλικιωμένες γυναίκες. (Liu-Ambrose,et al.,2010). Παρόμοια η τακτική προπόνηση με αντιστάσεις φάνηκε ότι μπορεί να είναι ωφέλιμη για την βελτίωση της εγκεφαλικής αιμάτωσης στις γυναίκες (Xiaoment,et.al,2013). Κατά συνέπεια ο συνδυασμός αερόβιας άσκησης και άσκησης με αντιστάσεις φαίνεται να έχει την πιο ευεργετική επίδραση στις γνωστικές λειτουργίες (Smolarek,et.al,2016). Όσο αφορά την ένταση την άσκησης φαίνεται ότι η μέτρια και η έντονη άσκηση έχουν παρόμοια αποτελέσματα στη διατήρηση των γνωστικών ικανοτήτων (Smith,et.al,2016).

            Η θετική επίδραση της άσκησης φαίνεται ότι αφορά τόσο άτομα με φυσιολογική γνωστική λειτουργία (Chu,et.al,2015), όπου ηλικιωμένα άτομα που συμμετείχαν 3-4 φορές την εβδομάδα σε μέτρια έως έντονη άσκηση διάρκειας τουλάχιστον 30 λεπτών παρουσίασαν μικρότερο κίνδυνο εμφάνισης άνοιας σε διάστημα 8 ετών, όσο και άτομα με μέτρια γνωστική βλάβη (Nagamatsu,et.al.2013) όπου η φυσική άσκηση μπορεί να βελτιώσει σημαντικά τις γνωστικές ικανότητες συμπεριλαμβανομένης της γλωσσικής ικανότητας αλλά και της χωρικής μνήμης και να καθυστερήσει την εξέλιξη της άνοιας. Θετικές έρευνες στην εξέλιξη της νόσου έχουν βρεθεί όμως και σε άτομα με άνοια (Groot et.al,2016). Επίσης έρευνα που πραγματοποιήθηκε με άσκηση κινέζικου στυλ (Tai Chi) έδειξε ότι μπορεί να προσφέρει συγκεκριμένα οφέλη στις γνωστικές ικανότητες καθώς συνδυάζει την σωματική άσκηση με την πνευματική άσκηση (Law,et al.2014)

            Τα τελευταία χρόνια εκτός από την αερόβια άσκηση και την άσκηση με αντιστάσεις έχει χρησιμοποιηθεί και η άσκηση με διαδραστικά βίντεο παιχνίδια (Exergaming) η οποία φαίνεται ότι έχει θετικά αποτελέσματα στην πρόληψη της άνοιας και σύμφωνα με ορισμένες έρευνες ίσως και καλύτερα αποτελέσματα από την παραδοσιακή άσκηση. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια άσκησης είναι μία πολλά υποσχόμενη παρέμβαση για τη βελτίωση της λειτουργικότητας στους ηλικιωμένους με λίγες ανεπιθύμητες επιδράσεις. Υπάρχει μεγάλη ποικιλομορφία ανάμεσα στις μελέτες όσο αφορά τα πρωτόκολλα άσκησης καθώς και αρκετοί μεθοδολογικοί περιορισμοί , συστάσεις για εξάσκηση και για περαιτέρω έρευνα απαιτείται ώστε τα παιχνίδια αυτά να καθιερωθούν ως ένα εργαλείο αποκατάστασης για ηλικιωμένους (Skjæreta,et.al2015).Παρόμοια τα παιχνίδια αυτά μπορεί να είναι χρήσιμα για την εξάσκηση της ισορροπίας.(Kramer,et.aL.2014).

β. Μηχανισμός δράσης

            Η μνήμη είναι ίσως η πρώτη γνωστική λειτουργία που εμφανίζει απώλειες στην άνοια, αυτό παρατηρείται τόσο στην επεισοδιακή μνήμη όσο και στην ικανότητα ανάκλησης λεκτικών και μη λεκτικών πληροφοριών (Bamidis,et.al,2014). Αυτή η επιδείνωση αποδίδεται στις σχετιζόμενες με την ηλικία αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία του νευρικού συστήματος. Για παράδειγμα δομικές αλλαγές στο ραβδωτό σωμάτιο και στον προμετωπιαίο φλοιό, όπως η μείωση του όγκου του εγκεφάλου και η λέπτυνση του φλοιού παρατηρούνται συχνά στον εγκέφαλο των ηλικιωμένων. Επιπλέον η μειωμένη συνδεσιμότητα μεταξύ της εμπρόσθιας και της οπίσθιας περιοχής του εγκεφάλου μπορεί να σχετίζεται με την ελάττωση της προσοχής που παρατηρείται με την ηλικία.

            Η άσκηση φαίνεται ότι δρα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους στην πρόληψη της άνοιας. Εκτός από την μείωση των παραγόντων κινδύνου για την έκπτωση των γνωστικών λειτουργιών (πχ καρδιαγγειακές ασθένειες , αντίσταση στην ινσουλίνη, υπέρταση και φλεγμονή ή αμυλοειδείς πλάκες), οι προκαλούμενες από την άσκηση αντιδράσεις μπορούν να επηρεάσουν την νευρωνική πλαστικότητα (Bamidis,et.al,2014). Το τελευταίο βασίζεται κυρίως σε έρευνες που έχουν γίνει σε πειραματόζωα , όπου μελετήθηκε το μικροπεριβάλλον του εγκεφάλου και πως οι φυσικές και γνωστικές λειτουργίες (των ηλικιωμένων ποντικών) μπορούν να αποκατασταθούν από τη λειτουργία του αυξητικού / νευροτροφικού παράγοντα. (Park,et.al.,2013α).

            Οι έρευνες σε ανθρώπους είναι συμβατές με την ενίσχυση της οδού της πλαστικότητας του νευροτροφικού παράγοντα. Έρευνα των  Erickson et al. (2011) έδειξε ότι η άσκηση αυξάνει τον όγκο του ιππόκαμπου μιας περιοχής που σχετίζεται με την μάθηση και την μνήμη. Αυτή η αύξηση σχετιζόταν με τη σειρά της θετικά με αλλαγές στα επίπεδα του ορού του νευροτροφικού παράγοντα BDNF και στην επίδοση στα τεστ χωρικής μνήμης. Συνολικά οι μηχανισμοί που έχουν προταθεί για τον προστατευτικό ρόλο της άσκησης στην άνοια είναι:

  1. Η ενίσχυση παραγωγής και σηματοδότησης της  νευροτροφίνης καθώς η αλληλεπίδραση των οιστρογόνων, της φυσικής δραστηριότητας και του νευροτροφικού παράγοντα στον ιππόκαμπο πιθανόν σχετίζονται με την υγεία την πλαστικότητα και την ευεξία ειδικά στις γυναίκες. (Fahimi, 2015)
  2. Η επαγωγή της αγγειογένεσης και η βελτίωση της ροής αίματος στον εγκέφαλο (Swain,et.al , 2003)
  3. Η μείωση των φλεγμονωδών διαδικασιών (Naccimento,et.al, 2014)
  4. Η επαγωγή επιγενετικών τροποποιήσεων στις περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με τη γνωστική λειτουργία (DeMeireles,et.al,2016)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

            Η χρήση της άσκησης στην πρόληψη της άνοιας είναι μία μη φαρμακευτική παρέμβαση για την οποία υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός ερευνών. Οι περισσότερες από αυτές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η συσχέτιση ανάμεσα στην άσκηση και στην πρόληψη της άνοιας είναι σημαντική. Αρχικά έμφαση δόθηκε στην αερόβια άσκηση τελευταίες έρευνες όμως δείχνουν ότι και η άσκηση με αντιστάσεις συμβάλει σημαντικά στην πρόληψη της άνοιας. Για το λόγο αυτό προτείνεται ένας συνδυασμός αερόβιας άσκησης και άσκησης με αντιστάσεις για την πρόληψη της άνοιας. Επίσης σημαντική είναι η συμβολή ασκήσεων που απαιτούν ταυτόχρονα την εξάσκηση των νοητικών ικανοτήτων όπως ο χορός ή η κινέζική άσκηση tai chi, τέλος τα τελευταία χρόνια γίνονται έρευνες με τη χρήση βιντεοπαιχνιδιών με θετικά αποτελέσματα.(Rakesh,et.al,2017)

            Περισσότερη έρευνα απαιτείται όσο αφορά την ένταση αλλά και τον τύπο της άσκησης που είναι περισσότερο κατάλληλος. Ενώ πολλοί ερευνητές προτείνουν την μέτρια έως έντονη άσκηση ως ιδανική (Smith,et.al,2016) υπάρχουν και κάποιοι που θεωρούν ότι η υψηλή ένταση δίνει περισσότερη έμφαση στο σωματικό παράγοντα και όχι στις νοητικές λειτουργίες (Davrance et.al,2015). Τέλος περαιτέρω έρευνα απαιτείται ώστε η ιδανική ένταση άσκησης για την πρόληψη της άνοιας να καθοριστεί σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες όπως το επίπεδο φυσικής κατάστασης του ατόμου , την συνύπαρξη άλλων ασθενειών και άλλες παράγοντες.

Αναφορές

 Fahimi A, Baktir MA, Moghadam S, et al.(2016) Physical exercise induces structural alterations in the hippocampal astrocytes: exploring the role of BDNF-TrkB signaling. Brain Struct Funct. Epub ahead of print 29 September 2016. DOI: 10.1007/s00429-016-1308-8.
Groot C, Hooghiemstra AM, Raijmakers PG, et al.(2016) The effect of physical activity on cognitive function in patients with dementia: a metaanalysis of randomized control trials. Ageing Res Rev 2016; 25: 13–23.
Hamer, M., Chida, Y.,(2009) Physical activity and risk of neurodegenerative dis-ease: a systematic review of prospective evidence. Psychol. Med. 39, 3–11,http://dx.doi.org/10.1017/S0033291708003681
Prince, M., Ali, G. C., Guerchet, M., Prina, A. M., Albanese, E., & Wu, Y. T. (2016). Recent global trends in the prevalence and incidence of dementia, and survival with dementia. Alzheimer’s research & therapy8(1), 23. doi:10.1186/s13195-016-0188-8
Rakesh, G., Szabo, S. T., Alexopoulos, G. S., & Zannas, A. S. (2017). Strategies for dementia prevention: latest evidence and implications. Therapeutic advances in chronic disease8(8-9), 121-136. (Rakesh, et.al,2017)

Σώμα και Εαυτός: Είμαι το σώμα μου

Photo by Pixabay on Pexels.com

Πίσω από τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου αδερφέ μου, στέκεται ένας ισχυρός διοικητής,
ένας άγνωστος σοφός- ο Εαυτός. Κατοικεί μέσα στο σώμα σου, είναι το σώμα σου.
Φ. Νίτσε

Ξεκινώντας από το 17ο αιώνα και τον Καρτέσιο ο δυτικός πολιτισμός άρχισε να δίνει έμφαση στο διαχωρισμό της υποκειμενικής ανθρώπινης εμπειρίας (λογική, σκέψη, πνευματικότητα), από τον αντικειμενικό κόσμο της ύλης, ο οποίος περιλαμβάνει το σώμα μας και το φυσικό σύμπαν.

Η ιδέα αυτή του διαχωρισμού του σώματος από το πνεύμα ενσωματώθηκε σε μεγάλο βαθμό στο δυτικό πολιτισμό, ο οποίος άρχισε να τον αναπαράγει (Καρτεσιανός δυισμός).

Η αντίληψη αυτή επηρέασε όλες τις επιστήμες και χωρίς η ψυχολογία να αποτελέσει εξαίρεση ασχολήθηκε συστηματικά με ερωτήματα σχετικά με το νου και αγνόησε εντελώς το σώμα.

Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις που το σώμα έκανε την εμφάνισή του ως αντικείμενο μελέτης, η έρευνα περιορίστηκε στη βιολογία και κυρίως στη μελέτη του εγκεφάλου και της λειτουργίας του. Βέβαια ο διαχωρισμός σώματος πνεύματος έχει πλέον χαθεί, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Υιοθετείται μία μονιστική άποψη, κατά την οποία υπάρχει ένα μόνο υλικό και αυτό είναι το φυσικό βιολογικό υλικό. Η προσέγγιση αυτή έδωσε έμφαση στη γενετική βάση της συμπεριφοράς.

Παρόλα αυτά οι πρόσφατες προσεγγίσεις της ψυχολογίας διατηρούν μία κριτική στάση απέναντι στις παραπάνω απόψεις. Η θεώρηση μόνο του βιολογικού παράγοντα ή ο διαχωρισμός σώματος – πνεύματος είναι πολύ απλουστευτικές προσεγγίσεις.

Ο άνθρωπος πρέπει να θεωρηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αναγνωρίζεται η βιολογική, η ψυχολογική και η κοινωνική του διάσταση. Το σώμα μας είναι στην ουσία το μέσο επικοινωνίας μας με το περιβάλλον και με τους άλλους. Είναι το όχημα με το οποίο κάνουμε το ταξίδι μας σε αυτόν τον κόσμο. Μέσω του σώματος μας ζούμε την καθημερινότητά μας, είναι αδύνατο να ξεχωρίσουμε το σώμα μας από το ποιοι είμαστε και πως ενεργούμε στην κοινωνική σφαίρα.

Για παράδειγμα οι σωματικές διαφορές ανδρών και γυναικών δεν είναι μόνο οι φυσικά δοσμένες.

Όλοι μας δουλεύουμε καθημερινά, συνειδητά ή μη, με σκοπό να μεταμορφώσουμε τους φυσικούς βιολογικούς εαυτούς μας. Δεν είναι εύκολο όμως να προσδιοριστεί σε ποιο βαθμό το σώμα μας και η βιολογία μας καθορίζουν αυτό που είμαστε.

Αν δεχτούμε ότι η αίσθηση του εαυτού έρχεται από το σώμα μας, σε ποιο βαθμό μπορούμε να αλλάξουμε την ταυτότητά μας αλλάζοντας το σώμα μας; Δίαιτες, φάρμακα, άσκηση, ακόμα και επιλογή ρούχων αποτελούν τρόπους για την αλλαγή της εικόνας του σώματος. Ποιο είναι το ιδανικό βάρος για εμάς, ο ιδανικός σωματότυπος; Φανταζόμαστε τον εαυτό μας με μεγαλύτερo ή μικρότερο μυικό όγκο, αλλάζουμε τα μαλλιά μας, ακόμα και το χρώμα του δέρματος ή των ματιών αποτελούν αντικείμενο αλλαγής. Όταν όλα αυτά δεν είναι αρκετά ακολουθούν πλαστικές επεμβάσεις για αλλαγή των χαρακτηριστικών του προσώπου ή του σώματος, ακόμα και τα χαρακτηριστικά του φύλου μπαίνουν σε αμφισβήτηση και διαδικασία αλλαγής. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε έναν εαυτό “δουλεύοντας” το σώμα μας. Προκαλούμε τις καθιερωμένες απόψεις και τα πρότυπα του “φυσιολογικού” ή του “φυσικού σώματος”. Με αυτό τον τρόπο επιδεικνύουμε τις διαφορές μας και δημιουργούμε εναλλακτικές ταυτότητες μέσω μίας πληθώρας δραστηριοτήτων που τροποποιούν το σώμα όπως τα τατουάζ, το piercing ή το body building.

Όμως πόσο ελεύθερες είναι οι επιλογές μας; Ίσως να μην είναι και τόσο ελεύθερες όσο φαντάζουν. Στην πραγματικότητα το σώμα, η ταυτότητα και η κοινωνία επηρεάζουν αμοιβαία το ένα το άλλο. Το γεμάτο καμπύλες σώμα της Μέριλιν Μονρόε ήταν κάποτε σύμβολο θηλυκότητας ενώ το ιδανικό γυναικείο σώμα όπως παρουσιάζεται σήμερα, νεανικό, αθλητικό και αδύνατο απέχει πολύ από αυτό το πρότυπο.

Η κοινωνία και ο τρόπος που μας βλέπουν οι άλλοι παίζει ρόλο στο σχηματισμό του σώματος και της ταυτότητας. Χαρακτηριστική είναι η δημοτικότητα εκπομπών “ μεταμορφώσεων” στην τηλεόραση. Άτομα επιλέγονται για να τους δοθούν συμβουλές για ρούχα, δίαιτες ή ακόμα και για να κάνουν πλαστική εγχείρηση. Μεγάλος αριθμός ανθρώπων φαίνεται να πείθεται από την ιδέα ότι η ζωή τους θα αλλάξει μετά από αυτές τις “μεταμορφώσεις”. Μπορεί όμως η αναμόρφωση ή ο επαναπροσδιορισμός του σώματος να αλλάξει τη ζωή μας;

Σίγουρα όχι αν αυτό δεν συνοδευτεί με αλλαγές στις στάσεις και τη συμπεριφορά μας, φαίνεται όμως ότι συχνά το αγνοούμε αυτό και αναλώνουμε πολύ χρόνο και ενέργεια για να αποκτήσουμε την επιθυμητή εικόνα σώματος. Το γεγονός και μόνο ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα με το σώμα μας και να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας με διάφορους τρόπους δείχνει ότι η ταυτότητά μας δεν είναι πλήρως καθορισμένη από την εικόνα του σώματος μας. Το σώμα μας δεν είναι μόνο η εικόνα που έχουμε ή η εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς, περιλαμβάνει επίσης το νευρικό μας σύστημα, τον εγκέφαλο τις ορμόνες και τους νευροδιαβιβαστές, όλα αυτά είναι σε θέση να επηρεάσουν τη συμπεριφορά μας και το ποιοι είμαστε.

Ο κοινωνιολόγος Anthony Giddens (1991)σημείωσε πως οι άνθρωποι “χρησιμοποιούν” το σώμα τους μέσω της άσκησης για παράδειγμα ή της μόδας- για να τους βοηθήσει να επιδιώξουν συγκεκριμένους τρόπους ζωής – lifestyle. Το σώμα γίνεται ένα μέσο για να εκφράσουμε την ατομικότητα μας, τις φιλοδοξίες μας ή ακόμα και το δεσμό μας με ορισμένες ομάδες. Το σώμα μας γίνεται έτσι ένα δικό μας “έργο”. Το παραπάνω φαίνεται πολύ έντονα στην πρόσφατη ενασχόληση στη Δύση με την απόκτηση ενός “υγιούς σώματος”. Σπαταλώνται κάθε χρόνο εκατομμύρια σε γυμναστήρια και ινστιτούτα αδυνατίσματος καθώς και σε περιττά φάρμακα και συμπληρώματα διατροφής.

Ενώ το σώμα μας απειλείται όλο και περισσότερο από παγκόσμιους κινδύνους, εμείς ωθούμαστε να αναλάβουμε εξολοκλήρου την ευθύνη για το σώμα μας και να φροντίσουμε για αυτό.

Με τον τρόπο αυτό προάγεται μία εικόνα του σώματος ως ένα ασφαλές νησί μέσα σε ένα παγκόσμιο σύστημα που χαρακτηρίζεται από πολλαπλά ρίσκα. Όλα αυτά δεν έχουν ως σκοπό μόνο την πρόληψη ασθενειών, αυτό που ενδιαφέρει είναι να νιώσουμε καλά με το σώμα μας όπως αυτό εμφανίζεται στους άλλους.(Shilling 1997.)

Τι μας μένει από όλα αυτά; Είμαστε το σώμα μας και μέσω αυτού πραγματώνουμε τον εαυτό μας.

Βιώνουμε και χρησιμοποιούμε το σώμα μας πριν το σκεφτούμε και με τη χρήση του σώματός μας στις καθημερινές μας δραστηριότητες αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, σχετιζόμαστε με τους άλλους και με αυτή τη διαδικασία μαθαίνουμε για τον εαυτό μας.

Ειρήνη- Μαρία Νταντούτη

Αναφορές

Social Psychology Matters (2007), Wendy Hollway, Ηellen Lucey and Ann Phoenix, Open University Press

Anthony Giddens (1991) Modernity and Self – identity : Self society and Late Modern Age, London, Polity Press

Shilling C. (1997) “ The body and difference “in Woodward K ed Identity and Difference, London Sage

First published : http://psichologia.gr